the South

De sneeuw begint te smelten, dat betekend: spring break!! Het idee was om iets te zien wat nieuw zou zijn voor de uitwisselingsstudentjes: een road trip naar het zuiden. Alabama, Georgia, Kentucky, Tenessee, de kust in South Carolina... Bernard’s broer Martin woont in Chapel Hill, North Carolina, en dat is waar onze reis begon.

Het doel was dus om ons een nieuw soort Amerika te laten zien. Amerika is ongeveer net zo groot als Europa, in oppervlakte, maar in mijn hoofd lijkt de cultuur overal hetzelfde. Het maakt niet uit welke kant je opgaat vanuit Saint Paul, dit is wat je zult zien: lange en brede rechte wegen, kunstmatige winkelcentra, dezelfde fast-food restaurants en hotelketens, uitgeplande woonwijken, gigantische pickup trucks, huizen met veranda's en downtowns met hoge gebouwen waar iedereen druk bezig is met zijn eigen kleine leventje. Ken je dat gevoel wanneer je Frankrijk in rijd? Dat gevoel dat je opeens echt 'ergens anders' bent. Je ziet de kleine gele kerkjes al voor je, en je kunt de croissantjes al ruiken. Dat gevoel is er gewoon niet als je van North Dakota naar South Dakota gaat. Je kunt voor dagen rijden en nog steeds niet ergens anders zijn.
"Ach," zul je zeggen,"die kleine verwende wereldreizigster; beginnen de Verenigde Staten je nu al te vervelen?" In tegendeel, er is des te meer reden om verder te kijken dan je neus lang is. Want het zuiden van Amerika is een wereld van verschil, als je maar weet waar je op moet letten.

Natuurlijk kun je zeggen dat het warmer is, en de vegetatie veranderd net zoveel (of nog wel meer) dan in Europa. Maar als je met Bernard en Elsa op vakantie gaat ga je niet om bruin te worden op een of ander strand, en ook niet om te backpacken in de Smokey's (ook geen saaie opties), je gaat om iets te leren over de mensen. Dus wat heb ik dan geleerd in de afgelopen dagen?

Stereotypes: In het liberale noorden moeten ze niks hebben van de mensen in het zuiden. Dat stelletje botte boeren met hun rare accent. Wat zijn ze lui zeg. Vooral die dikke politieagenten daar. En maar schreeuwen dat ze het recht op wapens hebben. Weet je, ze trouwen allemaal met hun neven en nichten. Rednecks.
Het doet me denken aan de stereotypes voor Limburg, of zuid Europa in het algemeen.

Reden voor deze stereotypes? Ik kan je geen complete analyse van het zuiden geven, maar ik kan je wel vertellen wat ik heb gezien.

Ik zag armoede, veel meer dan in het noorden. Twee dagen geleden reden we door Muscle Shoals, Alabama. Het was niet meer dan een gigantische straat met aan weerszijden oneindig veel winkels. Geen H&M, geen gezellige restaurantjes. Ik zag een zaak waar je meubels kon huren, als je geen geld hebt om ze te kopen, en vreemd genoeg ontzettend veel matrassenwinkels, ik zag banken waar je voor een dag geld kon huren, voor noodgevallen, ik zag supermarkten in benzinestations en zonnebanken in krakkemikkige schuurtjes. En, oneindig veel fastfoodketens. Wat een leven als je daar woont.
In Atlanta, vlak naast de snelweg, vonden we een klein motel "Crown Inn;" rode neonletters vertelden ons dat ze kamers hadden. De receptie bestond uit een gebouwtje de grootte van een badkamer met kale witte muren en twee stoelen. De balie was beschermd met kogelvrij glas en er hing een rood bordje: "We reserve the right to deny service to anyone." Scott, de eigenaar, was een geweldig aardige man. Hij gaf ons de sleutels voor onze kamers en vroeg of we daarna even met hem konden praten. Onze kamer was klein, maar met een tv en een klein schilderijtje aan de muur. De kleine ronde gaatjes in het beddegoed verhelderden waarom de kamer zo naar rook stonk. Er zaten wat gele vlekken op de handdoeken en het douchegordijn, maar die gingen we toch niet gebruiken. Niet dat ze niet gewassen waren hoor, die vlekken gingen er gewoon niet meer uit. Eenmaal terug bij de balie vertelde hij ons waar in de buurt we NIET naartoe wilden gaan, hoe we terug moesten komen bij het motel, dat we zijn kaartje bij ons moesten houden voor de avond en vooral dat we hem altijd konden bellen of wakker maken voor hulp. Scott is een oud-militair met pensioen, die iets te doen wil hebben en daarom dit motel heeft overgekocht. Hij heeft ook een tijdje in Enschede gezeten, dus hij vond het wel leuk om een Nederlandse te zien. In zijn motel waren een paar permanente gasten: mannen die er soms al twaalf jaar wonen. Vrijgezel, met pensioen, tja wat doe je dan.

Hij vertelde ons ook waar we uit eten moesten gaan: The Marrietta Diner.
Wauw, ik kan die plek niet eens beschrijven. Neonlichten en roestvrij staal aan de buitenkant, drukke gezelligheid aan de binnenkant, en een menu de lengte van een encyclopedie, met porties de grootte van...van...groter dan waar je het ook maar mee probeert te vergelijken. Er waren meer dan TWINTIG soorten taart voor desert!! Ik heb er helaas geen een kunnen proberen, we zijn niet eens halverwege het hoofdgerecht gekomen, zonder voorgerechten. Dat kun je geen armoede noemen, maar het past toch in het plaatje. Denk er maar eens over na: als je niet veel te makken hebt en je kunt eens uit eten gaan wat wil je dan? Grote porties, suikertaarten en vermaak voor relatief weinig geld. Het was de perfecte plek om te eten, en een perfecte plek om te slapen, als je naar een ander soort Amerika op zoek bent.

Armoede is een ding, maar aan de andere kant van de treinrails bij Muscle Shoals ligt Florence. Een schattig Amerikaans stadje met kleine cafetjes, een art gallery en locale bandjes die hier en daar een podium opzetten. Plekken zoals Florence zijn de plekken die je je het liefst zou willen herinneren als je aan het zuiden denkt, kleine paradijsjes voor de middenklasse en de rijken. Asheville in de Smokey Mountains is ook zo'n stadje, we aten er gebakjes in een oude Engelse schoolbus die omgetoverd was tot een koffiehuis. Hier leeft het romantische droombeeld van het zuiden: de eindeloze glooiende heuvels met bossen en akkers, de witte bloesems aan weerszijden van lange oprijlanen die je leiden naar witte houten huizen met brede veranda's en schommelstoelen waar men zoete ijsthee drinkt in de zon, de paarden die grazen in een wei omgeven door witte houten hekken. Dit is geen stereotype, en het is zeker niet iets wat je in Minnesota vind, het is het anderre deel van de samenleving.

Over stereotypes gesproken, tot nu toe heb ik voornamelijk ontzettend aardige mensen ontmoet, 'bot' is helemaal het tegenovergestelde. Vanmorgen ontbeten we in de IHOP (International House Of Pancakes, maar niet zo International dat ze onze pannenkoeken hadden) en onze serveerster, met haar vlugge babbel, was al snel volledig betrokken in ons gesprek. Ze noemde me "babydoll." Terwijl we afrekenden gaf ze Meryem en mij ieder 1 cent die ze had gevonden, voor geluk. "In God we trust" staat er op, en dat moesten we maar onthouden als we het ooit ergens moeilijk mee hadden. Haha, dankjewel;)

Een ander verhaal: In Nashville hadden we moeite om een plek te vinden om te eten want de straten waren zo vol met mensen in spijkerbroeken, cowboyhoeden en -laarzen. Uiteindelijk vertelde een vrolijke dame met een glas bier in haar hand me dat er die avond een concert van Cher was. Dat maakte alles een stuk logischer. Ik weet niet waarom, maar het hele gebeuren deed me aan carnaval denken, en dat gevoel heb ik nog nooit in Saint Paul gehad.

Dus over het algemeen zijn de mensen aardig, het landschap prachtig pastelkleurig, de ervaringen interessant en het weer zonnig. Een heel ander soort mooi dan Minnesota, maar ik geniet er met volle teugen van. Tussendoor hebben we ook nog bezoekjes gebracht aan the Hermitage, waar Andrew Jackson woonde (een prachtig landhuis, maar een treurige president: hij hield meer dan honderd slaven en immobiliseerde honderden indianen. Een goede militair maar een land regeren is toch net iets anders), en het NASA Space and Rocket Center, waar ze een 1:1 model van de Saturn V en de echte originele Apollo 1 hadden (heavy nerdism= always encouraged ;P). Ik heb een geweldige tijd hier, en ik hoop dat jullie krokusvakanties net zo leuk zijn/waren!
Liefs,
Linde