Home

Nou. Daar zit ik dan. Daar zit ik dan in de trein op een brug boven de Maas...in Nederland. Ik ben er weer, het is voorbij, welkom thuis, we zullen je missen, tot snel, we houden van je, kom es langs, hoe is dat nou, hoe voelt dat nou, wat denk je ervan, welke taal is dat, is het nou anders, is het nou vreemd, wil je skypen, wil je slapen, WAT WIL JE EIGENLIJK?
Al deze dingen gaan voortdurend door mijn oren en door mijn hoofd heen. En toch..kan ik niet zeggen dat het zo heftig is als ik het had verwacht, alle veranderingen. Misschien komt het door de eindeloze afscheidsceremonies, maar thuiskomen voelt vredig, zoals het hoort.

'Afscheidsceremonies,' dat is één manier om het gekkenhuis van de afgelopen weken te beschrijven. Afscheid deed iets vreemds met mensen. Toen de tijd eenmaal drong kregen we allemaal het idee dat er nog iets méér moet gebeuren voor het einde. Alsof een gewone vriendschap niet goed genoeg was ofzo. Ik geloof dat ik me nog nooit zo geliefd heb gevoelt als vlak voordat ik wegging:)

Die liefde uitte zich vooral in de grote hoeveelheden tijd die mensen met me wilde doorbrengen. Maria en Gabby hadden een heel schema voor mijn laatste dagen bedacht, en bleven elke nacht bij me slapen. Ik werd mee uit ontbijten, uit lunchen, en uit eten genomen en af en toe liep er iemand spontaan het huis in om te vragen of Meryem en ik er waren. Én er was natuurlijk ons afscheidsfeestje.

Dat vergde een paar dagen aan voorbereidingen, maar het was het ook zeker waard. Het was lekker weer, dus de tafels stonden in het zonnetje terwijl we de lichtjes en de touwtjes met donuts ophingen (voor het donuthappen!). Naast de eettafel (met jellybeans, popcorn, een Chinese taart en nog veeeel meer andere hapjes, want Amerikanen hebben geen feestje zonder eten) stond een tafel met wat fotoboeken en onze jaarboeken om in te schrijven. Ik persoonlijk had als een echte volwassene met een creditcard een hello-kitty luchtkasteel besteld, om er vervolgens met mijn oppaskindje Elias als een échte vijfjarige op te spelen haha, dat was toch wel een van de hoogtepunten. Vervolgens was er nog een kampvuur voor s'mores en enge verhalen, en een open podium. Al met al voelde dat geslaagd.

En wat krijg je als je vrienden maakt in een musical? Een afscheidsliedje natuurlijk. Een hele groep had 'home' van Gabrielle Aplin ingezongen, en rond elf uur s'avonds
zongen ze dat voor ons. Want, zeiden ze, ons huis (Bernard en Elsa's huis) voelde meer als thuis dan welke andere plek dan ook. De nacht was nog jong, maar het hele feestje was al in tranen. Alle tijd, moeite, en liefde die ze daar in hebben gestoken zal ik nooit vergeten. Het was echt, echt een prachtig cadeau.

Gelukkig kwam er een uurtje later onder de tranen weer een glimlach tevoorschijn. De nacht werd doorgebracht met dansen, lachen, balanceren op bowling-ballen en struikelen over de vele mensen die op de grond in slaap waren gevallen toen de bedden vol waren. Ik denk dat er een stuk of dertig man de hele nacht zijn gebleven. Het was een chaos, maar wel een leuke. S'morgens om half zeven gingen we bagels halen (we zijn niet vroeg opgestaan, we zijn laat naar bed gegaan. IK ben laat naar bed gegaan, geloof je dat?!?). Dat was het laatste ontbijt met Meryem, die om elf uur het vliegtuig moest hebben. En zo kwamen twaalf uur na het liedje de tranen weer tevoorschijn.

Niemand zei iets nadat we haar weggebracht hadden. Iedereen ging naar huis en ik ruimde de restanten van het feestje op, het was bijna een soort meditatie. Na al die maanden met Meryem en al die mensen om me heen op dat feestje was ik weer eens alleen. Écht alleen, want Bernard en Elsa waren er ook niet. En dat was eigenlijk heel fijn, toen er mensen aanboden om te helpen sloeg ik dat ook af. Ik was niet meet verdrietig, maar vredig. We hadden ons met zo veel commotie op het vertrek voorbereid dat het ook wel goed was zo, en bovendien zijn er vliegtuigen en boten in deze wereld, en ik weet zeker dat die ons snel weer bij elkaar zullen brengen.

Maar ja, vredig en wel, ík moest nog een week! Ik zal het niet allemaal in detail beschrijven, het is meer van hetzelfde. Veel tranen. Maar waar het op neerkomt is dat er op 16 juni, om 9 uur s'avonds, op het vliegveld in Minneapolis een geweldige groep Amerikanen om me heen was. Dat ik Bernard en Elsa een dikke knuffel heb gegeven, en dat er toen op 17 juni, om 9 uur s'avonds, in mijn achtertuin een net zo geweldige groep Nederlanders me gezelschap hield. En dat blijft me bij. Niet de koude winter, niet het eten, niet de kleren die ik heb gekocht. Maar al deze mensen en de dingen die ze me geleerd hebben, en ik ben er dankbaar voor.