voor de schoolkrant

Een weekje geleden kreeg ik een berichtje van Aniek: of ik een stukje voor de schoolkrant zou willen schrijven. Natuurlijk! En ik dacht, dat kan ik dan ook wel op mijn blog zetten.
Dus hier is het dan, er zitten een paar dingen in die ik al eerder had verteld, maar daar moet je maar overheen lezen ;)



Een tijdje geleden stapte ik op het vliegtuig.
En nu ben ik hier.
Wauw.
Er zijn zo veel spreuken en tegeltjeswijsheden over reizen, als je het mij vraagt een beetje te veel. Het is allemaal maar verwarrend. Hoe kan je iemand in een paar woorden uitleggen hoe het is om in een plek te wonen waar alles anders is, maar toch ook hetzelfde? Normaal is hier zo ontzetttend vreemd. Alles is binnenstebuiten. Achterstevoren. Omgedraaid en ondersteboven. Maar dit maakt het waarschijnlijk niet veel duidelijker voor je. Hoe leg ik het je dan uit??
Al deze losse gedachten zwerven zo’n beetje door mijn hoofd, terwijl ik probeer woorden op papier te krijgen. Toen Aniek me vroeg iets te schrijven over de verschillen tussen een Nederlandse middelbare en een Amerikaanse high school leek het zo makkelijk. Niet dus. Nou ja, ik zal het proberen. Ik heb niet echt een schrijfplan of structuur in mijn hoofd. Excuses aan mevrouw Van Driel. Maar hier zijn een paar gedachtes van mij:

In Nederland word je s’ morgens wakker in je kamer, je huis, je thuis. je maakt je klaar en springt dan op je fiets om naar school te gaan. Daar ben je een tijdje, en dan kan je weer gaan. Klaar. School is uit, en dat is dat. Het is een deel van ons leven, maar niet meer dan uitgaan dat kan zijn, of sporten. Anders gezegd, als je jezelf voor intagram of iets dergelijks zou moeten omschrijven zou het er ongeveer zo uitzien: ‘Ik ben een jongen/meisje, ik kom uit Nederland, mijn hobby’s zijn…., mijn lievelingseten is…., en o ja, ik ga ook nog naar het Dendron.’

Hier gaat het iets anders. S’ morgens wordt je wakker in je kamer, je huis. Je neemt de schoolbus en je gaat naar je eerste les. Je bent dan wel op school, maar je bent nog steeds thuis. Zo gedragen de kinderen hier zich tenminste. Make-up? Nee, het was veel te voeg vanmorgen. Je had niet eens de energie om je aan te kleden, dus ben je maar in je pyama naar school gekomen (echt, dat doen ze hier!). Waar is je ontbijt? Oh, je pakt het uit de kantine, gratis natuurlijk. Wie zegt dat je niet tijdens de les mag eten? En als je stoel niet lekker zit, dan ga je toch ergens anders zitten? Het raamkozijn bijvoorbeeld. Het is heel relaxed allemaal.

School is dus de thuisbasis, het moederschip. Of, een andere vergelijking; het moederland. Het is alsof je een inwoner bent van het kleine landje genaamd Central High School. Er is een regering, en een deel is vertegenwoordigd door de leerlingen, aan het begin van het jaar waren er verkiezingen. ‘Hier is een koekje, stem op Abby!!’ Ahum, die mooie basisprincipes van democratie.

Die regering is er om de minderheden te beschermen, want er zijn minderheden onder ons. Als je de straat (oftewel: de gang) op gaat zijn er tal van verschillende mensen, verschillende culturen. Hispanics, Aziaten, Afro-Amerikanen, Somali’s (er zijn zwarten wiens voorouders slaven waren en ‘nieuwe’ zwarte immigranten uit Afrika-verschillend!), Native Americans, Hmong, Indiers, en dan zijn er aan het einde van het lijstje ook nog ergens de nakomelingen van ons, Europeanen. Culturen en talen lopen door elkaar heen. Soms gescheiden, maar soms ook niet. En etniciteit is niet het enige gebied waarop we verschillen. Drugdealers lopen hier langs tieners die in pak naar school komen, vraag niet waarom. En zoals in elk land is er criminaliteit. We hebben altijd politie agenten op school.
Ik vroeg laatst waarom we geen spiegel in de wc’s hadden, ‘Ze willen het risico niet nemen dat kinderen hem breken en elkaar met de scherven steken.’ ‘WAT?!?’
Ja, echt alles gaat hier naar school.

VMBO, HAVO en VWO bestaat hier niet. Je doet waar je goed in bent. Als je een wiskundeknobbel hebt kies je een moeilijke wiskndeklas, en ga je bijvoorbeeld wat minder diep in op taal. Gevolg hiervan is dat je met mensen die twee jaar jonger of juist ouder in de klas komt te zitten. Net zoals je later met verschillende mensen zal moeten werken. En net zoals in een echte maatschappij kun je je specialiseren in zo wat alles. Het lijkt wel alsof er hier net zo veel verschillende vakken zijn als banen op de wereld. Filosofie, autotechniek, zangles, journalistiek, tvproductie, computerdesign, kiest u maar. Er zijn wel tien verschillende soorten geschiedenis! Als je een klas kiest heb je die iedere dag, je rooster blijft de hele week hetzelfde. De klassen die je kiest zijn dus echt intensief, maar sommige neem je maar voor twee jaar, of zelfs minder.

Om twee uur is de school uit. Dan is het spitsuur in het land. Maar het leven houd heus niet op als het werk voorbij is. Nog tot laat in de avond lopen er mensen door de gangen. Sporten doe je via de school, en meestal doe je dat dan iedere dag (ze zijn hier echt serieus over sport). Er is een fitnesscentrum, een zwembad, en tal van verschillende gymzalen en velden. Je kunt gratis lezingen en workshops bezoeken, of misschien wil je naar een van de VIJFENZESTIG(!!!) leerlingenclubs? Of –zoals ik- je hebt twee uur lang musicalrepetities. Er valt dus zeker genoeg te doen.

En wat is een land zonder het nodige nationalisme? Alles is rood en zwart gekleurd, bijna iedereen heeft wel een shirt, sweater, joggingbroek, tas of zelfs een hele outfit met het schoollogo er op. En ook de cheerleaders dragen er aan bij wanneer ze ons leger, het footballteam, komen aanmoedigen, ‘The boys are cool, the boys are cool, the boys are cool cause they go to OUR SCHOOL!’

Tenslotte zijn er nog van die kleine dingen die dit landje geoganiseerd en prettig houden. Elke ochtend het nationale nieuws op tv bijvoorbeeld: ‘Goodmorning Central and welcome to the Central Morning News.’ En de nationale feestdagen natuurlijk. Om maar eens wat andere namen dan Prom te noemen: Homecoming, Sadies en Sno-Daze worden ook door de school georganiseerd.

Ik vind het allemaal toch maar verwarrend. Alles is anders, maar toch ook hetzelfde. Aan het einde van de dag zijn we allemaal opgeleid voor dezelfde banen, dezelfde wereld. Ik hoop dat ik het je een beetje uit heb kunnen leggen.
Weet je, een verhaal beeindigen is altijd het moeilijkst. Dat is de laatste van mijn dwarrelende gedachten. Dit was wat ik te zeggen heb. Klaar. Einde.
En lieve groetjes uit the United States of Central ;)

Ik ga hier denk ik maar wat losse foto's bij zetten, van die kleine leuke dingen weet je wel?